Last weeks at Kigoma

Na Kerst en Nieuwjaar is het schooljaar in Sanganigwa B. terug begonnen. De kinderen kunnen naar Sanganigwa gaan tot het 2de leerjaar, en wordt eerder gezien als een 'voorbereiding' op de gouvermentele scholen. Ze leren er het concept van school, en lezen en schrijven.

De eerste week van het nieuwe schooljaar hebben we de kinderen die konden lezen en schrijven naar plaatselijke scholen gestuurd. Zo trots dat ze waren om met hun uniformpje door een blanke naar school te worden gebracht, en ik was eveneens fier om "mijn jongens" naar de grote school te kunnen brengen.

Al en geluk werden we geholpen door twee lokale studenten Sociaal Werk die in februari stage lopen in Sanganigwa.

Nieuw schooljaar = Veel nieuwe kindjes. De voorbije weken heb ik dan ook met de hulp van twee studenten sociaal werk veel huisbezoeken gedaan om de achtergrond van de kinderen te achterhalen. Schrijnend. Kinderen waarvan de vader of moeder niet meer in de zorgen kan voorzien, worden naar familie gestuurd. Tante, oma of zus moet er dan voor zorgen. Vaak hebben ze zelf kinderen waarvoor ze schoolgeld betalen, maar voor het kind 'dat niet van hun is', kunnen ze niet meer opbrengen. Als kind moet je je erg minderwaardig voelen.

Er zijn drie leerkrachten op het schooltje: Aston, Abu en Juliana (die zuster is). Ik spring in als een van hen niet opdaagt, wat nog vrij veel gebeurd. Een hele opdracht, 30-40 kinderen die geen Engels verstaan in de hand houden zonder stok te gebruiken (gebruikelijk, maar daar wil ik niet aan mee doen).

Als ze er wel allemaal zijn, help ik mee in het kleuterklasje, waar de kinderen al leren schrijven. Een tiental hebben het al onder de knie, maar de kinderen die van achter in de klas zitten snappen het concept 'schrijven' nog niet helemaal. De leerkracht heeft vaak te weinig tijd/aandacht om hen te helpen, dus probeer ik deze kinderen individueel te begeleiden. Begeleiden = creatief zijn, want Swahili spreek ik niet vloeiend. Puntjes tekenen die ze moeten volgen, geluidjes maken, stickertjes en duimen geven, ...

In samenspraak met de zuster heb ik besloten om een deel van het sponsorgeld te gebruiken om de 'schoolfees' te betalen van de kinderen die in primary en secondary school zitten.

Het kippenproject loopt ook bijna op zijn einde. Het dak staat erop, de ruimtes zijn gedesinfecteerd en houdsnippers en eten zijn gekocht. Deze week zouden de kippen toekomen.

Veder hebben we de voorbije 2 maand een aantal tripjes gemaakt. Zo zijn we de Tanzaniaanse grens moeten oversteken om ons visum te verlengen. Drie dagen Bujumbura (Burundi) waar tijdens een gepland namiddagje zwemmen plots een nijlpaard in het meer zagen. Nijlpaarden zijn een van de gevaarlijkste dieren in Afrika, maar het was blijkbaar wel veilig om op het strand te blijven. Daarvoor hadden we nog een ontmoeting gehad met een chimpansee. Stef en Sanne kregen al oudergevoelens.

Ondertussen is mijn verblijfsvergunning in orde en kan ik nu tegen iedereen zeggen dat ik in Sanganigwa werk zonder schrik te hebben van de immigratiedienst.

Mijn laatste twee weken zijn van start gegaan in Kigoma. De laatste tijd werk ik nu volledige dagen, en ben ik niet alleen leerkracht op het lagere schooltje, maar hou ik me ook bezig met de 20tal jongens die er vast verblijven. Deze week heb ik hen 'scoebidoe' geleerd, groot succes! Zaterdag heb ik in de klaslokalen het alfabet en de cijfers op de muren geschilderd om de klaslokaaltjes iets minder kaal te maken.

Ik geef ook computerles aan een van mijn collega's. Vorige week hebben we huwelijksuitnodigingen gemaakt, hij trouwt in juni. Enthousiasme alom toe hij zijn resultaat zag!

Vorig weekend hebben we in Kigoma een serieuze storm gehad. Wij zaten om die moment met alle Belgen (10) te wachten op ons eten in een restaurant. Ongeziene regenval. De manager heeft ons na 3u naar huis gebracht. Verbazing was groot toen bleek dat onze brug weg was. Ingestort door erosie, en nadien de attractie van de dag. De rivier is bijna dubbel zo breed geworden, elektriciteitspalen omgewaaid, container in het water, ... Wij morgen blij zijn om in een bakstenen huis te wonen.

Over een dikke twee weken zeg ik dag tegen Kigoma en de mensen hier en vertrek ik op een rondreis door Tanzania. Vijf weken Tanzania ontdekken en hopelijk de Kilimanjaro beklimmen. Eind april ben ik thuis!

Nog een paar algemene indrukken over Afrika.

Een ding is zeker, ik zou hier nooit kunnen wonen. Maar wat een ervaring om in een totaal andere cultuur en omgeving te wonen. Nog nooit was ik zo bewust van mijn eigen kleur, cultuur en achtergrond als hier.

Tanzanianen kijken met grote ogen naar Europa. Ze vinden ons sterk en slim, terwijl ik hen vertel dat moesten wij Europeanen eens een paar uur zonder elektriciteit zitten (wat in ons huisje wekelijks gebeurd, velen hebben zelfs helemaal geen toegang tot elektriciteit), zouden wij niet kunnen "overleven". Onze verwarming zou niet werken, we kunnen geen licht maken, niet koken, niet werken, ... Wij kunnen niet zonder, terwijl de mensen hier creatief genoeg zijn om andere manieren te vinden.
Kinderen hebben geen of héél weinig speelgoed. Willen ze voetballen? Dan zoeken ze wat plastic zakjes op de grond en maken ze er een. Ze spelen met dingen die ze vinden, maken een boot of auto uit bananenbladeren, tekenen in het zand, ... De creativiteit is hier prachtig, daar kunnen wij nog zéér veel van leren. En dat zeg ik heb hier ook. Ik kijk met grote ogen naar Afrika en hun manier om met problemen om te gaan.
Het concept "kind" is ook helemaal anders. Kinderen kunnen hier veel snelle lopen, zijn sneller zinnelijk en worden wanneer ze naar school moeten alleen op pad gestuurd. Sommigen moeten meer dan een half uur wandelen.
Je legt gemakkelijk contact met Tanzanianen, maar het is moeilijker om tot diepere relaties te komen. Na 2 min. word je gsm nummer gevraagd of doen ze je een huwelijks aanzoek. Dromen van een blanke vriendin die je een ticket naar Europa geeft.

Wist je dat:
- Zuster Juliana me vaak zegt dat ik een goede zuster zou zijn.
- Een paar weken geleden zat er 's nachts een grote slang in Jolien haar kamer. Onze guard heeft ze gedood met een stok.
- Ik met mijn fiets nu ook liften geef (zolang het maar bergaf is!). Deze week vroeg een onbekende een lift tot het stad. Waarom niet? ;)
- We hebben een tijdje een straatpoesje in huis gehad. Maar ondanks onze zorgen heeft Kasper het niet overleefd.

Koken met de zuster: bakbanaan!

Ik leer afrikaans koken!

Sanganigwa Boys

Op bezoek bij een school in Kakonko

Sanganigwa band!

Bezoek op Joliens kamer

Drolleke

Bezoek Gombe national park

Gombe

Chimpansee

Jasmien de leerkracht

______________________________________

After Christmas and New Year the schoolyear at Sanganigwa B. started again. The children can follow education at Sanganigwa till 2nd grade, it is a kind of 'preparation' before going to the governmental schools. They learn the concept of school, reading and writing.
The first week of the new school year we send the children who could read and write to governmental schools. They were so proud, with their uniforms, that a white escorted them to school.
In the month of February we were helped by two local students of Social Work who were doing there internship

New school year = New children. In the last weeks I went housevisiting together with the two Social work students to find out the background of the children. Harrowing. Children whose father or mother can't longer provide the care, are sent to relatives. Aunt, grandmother or sister need to take care of the childeren. Often they have children of their own, but for the child that is not theirs', they can't longer afford to pay there school fees.

There are three teachers at the school: Aston, Abu and Juliana (who is a sister). I'm a teacher when any of them don't show up, what happened pretty much. A big task, keeping 30-40 children who do not understand English, in peace without using stick (common, but I do not want to do it).
Sometimes I help in kindergarten where children learn to write. A dozen have already mastered, but the children sitting in back of the class don't understand the concept of "writing" yet. The teacher often has little time / attention to help them, so I try to help these children individually. Helping = being creative, because I do not speak Swahili fluently. Dots signs that they have to follow, making sounds, stickers and giving thumbs ...

I decided to use some of the money to sponsor the 'school fees' payment of the children who are in primary and secondary school. Education is important, but Sanganigwa B doesn't have the possibility to provide all the children.
The chicken project also runs at its end. The roof is done, the areas are disinfected and they bought food. This week the chickens will come.

Last months we did several trips. We had to cross the Tanzanian border to extend our visa. Three days Bujumbura (Burundi), during a afternoon we suddenly saw a hippo swimming in the lake. Hippos are one of the most dangerous animals in Africa, but it was apparently safe to stay on the beach. Before we had a meeting with a chimpanzee.
Meanwhile, my residence permit is in order and I can now tell everyone that I work at Sanganigwa without fearing the immigration.

My last two weeks have been launched in Kigoma. I now work full days, and I am not only a teacher at the primary school, but I 'm also working with the inside boys. This week I learned them 'scoebidoe' great success! Saturday I have in the classrooms painted alphabet and numbers on the walls to make classrooms less bare.
I also give computer lessons to one of my colleagues. Last week we made wedding, he married in June. He was enthusiastic when he saw his result!

Last weekend we had a serious storm in Kigoma. We were with all the Belgians (10) at a restaurant waiting for our food. Unseen rainfall. The manager brought us home after 3h. We were when it appeared that our bridge was gone. Collapsed by erosion, and the attraction of the day. The river became almost twice as wide, electricity poles blown down, container in the water, ... We are happy to live in a brick house.

In two weeks, I say goodbye to Kigoma and the people here and I leave on a trip through Tanzania. Five weeks discovering Tanzania and hopefully climb Kilimanjaro. In late April, I'm home!

A few general impressions about Africa.
One thing is certain, I would never be able to live here. But what an experience to live in a totally different culture and environment. Never before I was so aware of my own color, culture and background as here.
Tanzanians find us strong and smart, but I tell them that when we Europeans needs to live without electricity (which happened every week in our house, many have even no access to electricity), we would not be able to "survive". We would not have heating, no light, no cooking, ... We can not live without, while the people here are creative enough to find other ways.
Children don't have toys. Do they want to play football? They look for some plastic bags on the floor and make one. They play with things they find on the ground: making a boat or car from banana leaves, drawing in the sand ... Creativity is beautiful.

You make easy contact with Tanzanians, but it's harder to reach deeper relationships. After 2 min. they ask your phone number or they propose. Dreaming of a white girlfriend who gives you a ticket to Europe.

Did you know that:
- Sister Juliana often said that I would be a good sister.
- A few weeks ago there was a big snake in Jolien's room. Our guard has killed it with a stick.
- I'm giving lifts to people on my bike (as long as it's downhill!). This week asked a stranger a lift to the city. Why not? ;)
- We had for some time a street kitten in the house. But Kasper did not survive. Rip

Dala dala voor beginners

Dala dala is de naam voor minibusjes die gebruikt worden als openbaar vervoer in Tanzania. Meestal is er plaats voor 15tal mensen, maar zit het busje propvol (lees: boemvol). Een zeteltje dat in België door 2 mensen zou ingenomen worden, wordt hier gebruikt voor 3 à 4 mensen (afhankelijk van de dikte van de konten). Als er geen zitplaats meer is, gaan de mensen rechtstaan, half gebukt omdat het dak niet hoog genoeg is. Kinderen worden op schoten van vreemden gezet, kippen onder zetels geschoven, benen in nekken gelegd om plaats te maken zodat zoveel mogelijk mensen kunnen zitten. Als je uiteindelijk denkt dat er niemand meer bij kan, steekt de “dala dala-mens” er nog 5 bij. Je hebt geluk als je een van de twee plaatsen naast de chauffeur krijgt: beenruimte, geen zwetende oksels en uitstekend uitzicht.

Verbazend genoeg is er toch een soort van ‘georganiseerd’ halte-systeem. De dala dala neem ik hier in Kigoma aan het grote dala dala/bus-station, vergelijkbaar met de Rooseveltplaats (Antwerpen) in het klein. Onderweg stopt het aan haltes, weliswaar zonder buskot of bankje. Als je hard genoeg zwaait lukt het je ook hem  te laten stoppen zonder dat je aan een halte staat. De busjes rijden wanneer ze willen, er is geen tijdstabel.

Als je wilt uitstappen zeg je “simama”, “hapa” of “Susja” en stopt het busje bij de volgende halte, of niet… Maar wandelen mag je hier niet erg vinden.

Betalen doe je bij de “dala dala-mens” die half uit het raam hangt om te kijken of er mensen aan de volgende halte staan, tegelijk roept hij de bestemming naar iedereen die het horen wilt “Ujiji!; Ujiji!” (blijkbaar niet beseffend dat deze van voor in’t groot op het busje staat). Een dala dala ritje kost je in Kigoma 400 shilling (= 20 cent) maar vaak betaal je 500 tsh door een gebrek aan wisselgeld. Het is de taak van de dala dala-mens om in het oog te houden wie er moet uit- en opstappen, wie er al betaald heeft en of iedereen een plaats krijgt. De nodige informatie geeft hij door aan de chauffeur door opzij van het busje te kloppen (in morsecode?).

De snelheid hangt af van chauffeur tot chauffeur. Als je in een leeg busje zit, weet je dat je nog een tijdje gaat wachten tot het op zijn minst half vol zit. Eens het op gang is, kan het soms tot 160km/u rijden (op lange afstanden, bijvoorbeeld Bujumbura-Kigoma), of bijna stilvallen als het bergop moet rijden.

Dala Dala busjes zijn vaak versierd met verschillende spreuken zoals “Jezus loves you”; “In God we trust”; “Facebook”; "Mashallen"; … soms met de nodige taalfouten. 

Kerst en Nieuwjaar // Holidays

Feestdagen waren naar Afrikaanse gewoonte onvoorspelbaar. Je kan hier dingen plannen maar de enige zekerheid die je hebt is dat het zo niet zal verlopen.

Kerstavond hebben we gevierd met de ‘Belgen’ door ons te trakteren op een stuk chocoladetaart op restaurant (dat we de dag voordien hadden besteld, anders was het niet klaar). Nadien met z’n allen naar de avondmis: drums, dans en zang op z’n Afrikaans!

Kerstmis niet bij de zusters gevierd, maar met de broeders. Samen met mijn huisgenoten en de kinderen kregen we rijst, bonen, groeten en vlees. Na de lunch naar Bangwe Beach: dansen op het strand, onder de palmbomen. ’t Is eens iets anders. Daarna op café met Tanzaniaanse vrienden en Amarula (Afrikaanse baileys). Sanne en ik maken kennis met “Mr Blue”, een BT (Bekende Tanzaniaan).

De dag erop worden mijn huisgenoten en ik uitgenodigd om te komen eten bij de zusters. Gastvrijheid op en top! Zuster Magreth is blij met de Belgische chocola.

Oudejaar was een toppertje. Onverwacht, niemand wist wat er ging gebeuren. Wordt er eigenlijk wel afgeteld hier? Is er vuurwerk?

Na de basketbalmatch (die Stef en zijn team gewonnen hebben!), werden we uitgenodigd bij Deo thuis. Er was barbecue met alleen maar vlees; heb moeten uitleggen wat dat is, een vegetariër. En nog werd er gezegd dat ik 1 stukje moest proeven van de geslachte geit. Ik kreeg Chipsi (= frieten).

Om iets voor middernacht werd er afgeteld. Vreemd, twee uur vroeger dan ik gewend ben (in België was het toen nog maar 22u).

Rest van de dagen waren gevuld met Stef en Sanne helpen op het schooltje met schilderen, uitstapje naar Jacobson Beach met Tanzanianen, Streetbasket gaan kijken (Stef speelt mee!), …

Ik geef ’s avonds af en toe Nederlandse les aan Micky (die een vriendin in België heeft). Best grappig om iemand “jij maakt mij gelukkig” te horen zeggen met mijn accent.

Dit is ook Afrika:

- De poetsvrouw die je roept omdat ze niet weet hoe ze moet beginnen aan je kamer. Eerst opruimen…

- Je onderbroeken wassen op oudejaar, omdat je anders het jaar niet ‘proper’ kan inzetten.

- Afspreken om 14u, om dan een uur te wachten op de Tanzanianen. Laatkomen voor gevorderden.

- Op restaurant gaan, je eten bestellen en dan meer dan een uur moeten wachten. Kans is groot dat ze na een tijdje komen zeggen dat hetgeen je besteld hebt, niet beschikbaar is.

- Als blanke niet alleen naar de dansvloer kunnen omdat je anders wordt opgeslorpt. Mannen die dromen van Europa.

- “r” en “l” wordt hier vaak verwisseld. Mensen eten hier ‘lice’.

- Jaloers zijn hoe de kinderen hier geboren kunnen worden met een dosis ritme en dans-skills.

- Samen met de zuster de kerstboom versieren. Dit is het resultaat:

Kerstboom

Jacobsen Beach

Bangwe Beach (Christmas)

Amarula!

Mr. Blue and his two blue girls

Zuster Magreth tussen de bloemen

Drolleke

Schooltje schilderen

_______________________________________

Christmas Eve we celebrated with the Belgians' by treating us to a piece of chocolate cake (which we had ordered the day before, otherwise it was not ready). In the evening we went together for the evening Mass: drums, dance and singing on the African way!

I didn't celebrated Christmas with the sisters, but with the brothers of charity. Together with my housemates and kids we got rice, beans, vegetables and meat. After lunch we went to Bangwe Beach: dancing on the beach under palm trees. It's something different then a white Christmas in Belgium. In the evening we went to a pub with Tanzanian friends and Amarula (African baileys). Sanne and I had a meeting with "Mr. Blue", a famous Tanzanian.

The next day, my roommates and I were invited to diner with the sisters. Hospitality! Sister Magreth is happy with the Belgian chocolate, who wouldn't?

New Year's Eve was a nice. Unexpectedly, no one knew what was going to happen. Do they do a countdown? Is there firework?

After the basketball game (Stef and his team won!), we were invited by Deo's home. There was a barbecue with meat. Being vegetarian in Africa is eating Chipsi (= french fries)

A little before midnight there was a countdown, two hours earlier than I'm used to (In Belgium it's 2 hours earlier).

Rest of the days were filled with: helping Stef and Sanne to paint the school, a trip to Jacobson Beach with Tanzanians, watching street basket (Stef is playing!), ...

In the evening i'm helping Micky to learn some Dutch. He has a girlfriend in Belgium.

This is Africa:

- The cleaning lady who calls you because she do not know how to start with your room. First, make the floor empty ...

- Washing your underpants on New Years Eve, so that you can start the year 'clean'.

- Have a meeting at 14h, waiting for an hour for the Tanzanians. Coming late for advanced.

- If you go to the restaurant, you need to wait more then one hour when they come with your ordered food.

- "R" and "L" is sometimes swapped.. People eat 'lice'.

- Jealous how children can be born with a dose of rhythm and dance skills.

Een fiets en een blij gezicht! /// A bike and a smile

Wel, weer even geleden dat ik nog eens geschreven heb. Dit betekend dat er de komende weken veel gebeurd is, waardoor ik weinig tijd vond. Alvast fijne feestdagen!

Na een weekje activiteiten met de "inside-boys" van Sanganigwa B., heeft de zuster ook hen naar hun familie gestuurd. Ze vind het belangrijk dat de jongens contact houden met hun omgeving. Het is onmogelijk om voor altijd in Sanganigwa te verblijven, er moet ook gedacht worden aan de toekomst. Het is goed voor de jongens dat ze kerstmis kunnen vieren met hun familie en vrienden.

De laatste dagen is het dus héél rustig. Geen kinderen. Ik hou me vooral bezig met het kippenproject, en gebruik de tijd om eens goed te babbelen met zuster Magreth tijdens mijn dagelijks thee en koekjes (of mandazi's) moment. Fantastisch om met de zuster te kunnen praten over straffen en belonen, de problematiek van de straatkinderen, het kippenproject, ...

In mijn eerste maand heb ik gezien hoe er een kind op het school stokslagen kreeg omdat hij zijn handen niet gewassen had. Ik was hier niet goed van, had me er wel op kunnen voorbereiden dat ik hier ooit eens getuige van ging zijn, maar toch komt zoiets binnen. Zeker als je weet dat het straatkinderen zijn en al genoeg geweld hebben gezien.

De zuster slaagt nooit de kinderen, en geeft dit ook zo door aan de leerkrachten. Het gebeurd echter dat wanneer de zuster weg is, dat ze de stok boven halen (zo ook toen). De zuster heeft zelf een nare gebeurtenis meegemaakt toen ze jong was, geslagen tijdens de wiskunde les en sindsdien kan ze zich niet meer inspannen voor wiskunde. Ze heeft zelf ervaren dat het niet de beste methode is, en verkiest om de kinderen te straffen op een persoonlijke manier, door hen te laten opruimen, sorry te laten zeggen, hen meer te belonen, ...

Doordat het de laatste dagen wat rustiger was, hebben mijn huisgenoten en ik de tijd genomen om eens toerist te zijn in "eigen stad". We zijn op tour geweest met Samwel, die ons Ujiji liet zien (dorp waar Stanley de ontdekkingsreiziger Livingstone vond en de woorden "Dr. Livingstone I presume?" uitsprak), rondleidde in een museum(pje) , ons mee nam naar de plaats waar de lokale bevolking hun water gaat halen en een vissersdropje toonde. Prachtige man. Op het einde van de rit vroeg ik of ik eens met zijn Bajaj mocht rijden. Jipiii! Jasmien wordt hier nog Mzungu Taxi-driver!

Ondertussen ben ik een trotse (!!) eigenaar van een fiets! Heb besloten om de komende maanden een fiets te huren om hiermee naar mijn werk te gaan en om de omgeving wat meer te verkennen. Niet meer wachten tot de Dala dala vol zit. Morgen eerste dag naar mijn werk fietsen, ben benieuw hoe het heuvelachtige landschap gaat bevallen.

Dit weekend ben ik gaan wandelen in de bergen. Prachtig uitzicht over Kigoma. Misschien neem ik volgende keer mijn tentje mee en slaap ik er een nachtje.

Kerstmis ga ik overmorgen vieren bij de zusters en de congregatie. Ben eens benieuwd hoe zo'n op en top christelijk kerstfeest eraan toe gaat. Met oudejaar ga ik gaan feesten met mijn huisgenoten en de broeders. En, ik kan hier volop genieten van de feestperiode aangezien hier geen vuurwerk wordt afgeschoten (vuurwerk en Jasmien zijn geen aangename combinatie).

Wel, België. Geniet van de koude, de sneeuw, de donkere dagen, want... ben eigenlijk een beetje heimwee aan het krijgen naar koude voeten, warme chocomelk en soep, sjaals en mutsen. Ach... sneeuw krijg ik over een paar maanden te zien op de top van de Kilimanjaro! Luxeproblemen.

Wist je dat:

- Sinterklaas hier ook is langsgeweest? En wel twee keer? ;)

- Als ik terug kom van Sanganigwa dit vaak is met een lading kokosnoten of verse mango's? Vers uit de tuin van de zusters!

- Mijn fiets uit Gent komt? Gesponsord door de stad. België is overal!

- Ik eindelijk kan meepraten met "diarree-verhalen". Mijn ziek-zijn tijd is gekomen en reeds gepasseerd.

- Ik gestopt ben met het nemen van malariapillen. Muggen vinden me niet fijn/lekker, maar das wederzijds.

- Het eerste ziekenhuisbezoek achter de rug is? Een huisgenote was ziek en werd daar geholpen door een zatte (!) dokter. We kregen wel voorrang.

- Internationale dag voor personen met een beperking is hier in Kigoma gevierd, uiteraard waren de Mzungu's uitgenodigd.

- Zuster was blij met de kleren die ik mee had voor de jongens (kleren van mijn broers die te klein waren). Ze gaat ze afgeven als de jongens terug zijn van hun familie, als kerstgeschenk.
- Als het hier kouder wordt dan 23°C, doen wij ons 'pulleke' aan omdat het toch wat friskes wordt.

Ik woon ergens daar beneden, met zicht op het meer.
I'm living somewhere down, with view on the lake.

Top van de berg!
On top of the mountain!

Livingstone museum

Stofje kopen?

Lake Tanganyika

Mango tree

Abu, ik en Aston, mijn collega-leerkrachten.
Oh, ik ben hier in Tanzania blijkbaar "groot".
Me and my colleagues.

Ik leer bajaj rijden! Wie wil er mee?
I'm riding a Bajaj, who wants a ride?

Waterspelletjes! Toppertje bij de jongens, ze weten van geen ophouden.
Water games, the boys love it!

Zuster Magreth en de gedoneerde kleren.
Sister Magreth and the donated clothes.

Chicken project!

_________________________________________________

It's been a while since I've written. This means that a lot has happened the last few weeks.

After a week of activities with the inside-boys of Sanganigwa B., the sister also send the boys to their families. It is important that the boys keep in touch with their environment. It is impossible to stay forever in Sanganigwa, you need to think about the future. It's good for the boys that they can celebrate Christmas with their relatives and friends.
It was very quiet the last few days. No children. I'm dealing with the chicken project, and use the time to have good and interesting talks with sister Magreth during my daily tea and biscuits (or mandazi's) time. Great to talk about punishment and reward with the sister, the problem of street children, the chicken project, ...

In my first month I have seen how there was a child in the school that get punished with a stick because he had not washed his hands. It touched me, I had prepared myself that it could happen but still...  And, it are street children, they've seen enough violence in there life.
The sister never hits the children, and tries to expand this attitude to the rest of the team. It happens sometimes when the sister is gone. The sister herself had a bad experience when she was young, beaten during the math lesson and since she couldn't strive for mathematics anymore. She has experienced that it's not the best method, and chooses to punish children in an other way, by let them clean, to say "sorry", to reward them more ...

My housemates and I have used the quieter period to be like a tourist in our "own city". We've been on tour with Samwel, who showed us Ujiji (place where the explorer Stanley found Livingstone and the words "Dr. Livingstone, I presume?" pronounced), lead us into a museum, took us to the place where the locals get their water and showed a fisherman village. Nice man. At the end of the ride I asked if I could ride with his Bajaj. Jihaa! Jasmien will become your Mzungu Taxi Driver!

Meanwhile, I am a proud (!!) owner of a bike! Have decided to hire a bicycle to go to work and to explore more of Kigoma. No more waiting until the dala dala (bus) is full.

This weekend I went hiking in the mountains. Magnificent views of Kigoma. Maybe next time I take my tent, and I sleep there overnight.

I'm going to celebrate Christmas the day after tomorrow with the sisters and the congregation. Curious how it'll be to celebrate Christmas with the sisters! With new years eve I'm going to party with my housemates and the brothers.

Well, Europe. Enjoy the cold, the snow, the dark days, because ... actually I miss the feeling to get cold feet, hot chocolate and soup, scarves and hats. Oh ... But I'll get snow in a few months on the top of Mount Kilimanjaro! Luxury Problems... :)


Did you know that:
- When I get back from Sanganigwa, I receive coconuts, mangoes or other fresh fruits from the garden from the sister.
- My bike comes from Belgium? Sponsored by the city Ghent. Belgium is everywhere!
- I can finally join in the conversation with "diarrhea-stories".
- I've stopped taking malaria pills. Mosquitoes don't like me, I'm fine with that.
- The first hospital visit is over? A housemate was sick and was aided by a drunk (!) doctor.
- International day for People with Disabilities was celebrated in Kigoma, obviously the Mzungu were invited.
- Sister was pleased with the clothes I brought for the boys (clothes of my brothers witch were too small for them). She'll give them as a Christmas present when the children are back form there relatives.
- If it is colder than 23 ° C, we put on our sweater because we're feeling 'cold' ;).

1 maand Afrika // One month Africa

Na het weekje lesgeven werd het wat rustiger bij Sanganigwa. De kinderen kregen 'examens' aangezien het schooljaar er ondertussen opzit. Deze week mag ik activiteiten doen met de "inside boys", een 30tal jongens die vast in Sanganigwa verblijven. Vandaag heb ik samen met hen macrame-armbandjes gemaakt. Ik had wol gevonden op de lokale markt.
Ik had schrik dat de taalbarrière moeilijk ging zijn om het uit te leggen, maar niets was minder waar. Het eerste bandje was bij de meeste een probeersel, nadien was het resultaat prachtig. De jongens kregen er geen genoeg van, en vroegen na 3 uurtjes knutselen (en armen vol armbandjes) wanneer we het nog eens gingen doen.
Morgen gaan we waterspelletjes doen, als het weer mee zit. Ik wandel tegenwoordig standaard met mijn regenjas in mijn rugzak. Gigantische onweersbuien kunnen hier plots opkomen.

Ik wordt betrokken bij de opstart van een kippenproject. De zuster neemt me mee naar elk overleg, en ik mag mee 'supervisen'. Ze krijgen geld vanuit België waarmee ze een groot kippenhok gaan bouwen zodat ze wat zelfvoorzienend kunnen worden. Zo krijgen ze eieren en kippen-vlees dat ze kunnen verkopen of zelf kunnen eten.

Ondertussen zijn we met ons 'huisje' al twee keer uitgenodigd geweest op een 'graduation'. Best wel fijn om de blanke 'eregast' te zijn en schattige kindjes horen zingen/dansen en nadien samen te eten. Maar, één ding heb ik geleerd: Tanzanianen houden van speechen en dit kan saai worden al je er niets van verstaat.

Sanne, Jolien en ik zijn voor twee daagjes naar het platte land gegaan. Jolien wou wat interviews doen voor haar Thesis in een psychiatrische instelling in Marumba en wij mochten mee. Het was fijn om eens weg te zijn uit de stad en ik genoot van de stilte van de natuur. Op de terugweg moesten we met de pikipiki (motor) tot het dala dala-station geraken. Best een akelig ritje omdat de weg net was omgewoeld.

Wist je datjes
- Als je rijst klaar maakt, moet je eerst het vuil en wat steentjes eruit halen. Anders kan je wel eens een stukje tand verliezen.
- Als er een felle regenbui is, valt de elektriciteit uit (of zet iemand hem uit?). Dit zorgt voor heel gezellige toestanden met kaarsjes en gezelschapspelletjes. Dat mag van mij in België ook eens af en toe gebeuren!
- Ik heb ondertussen al een aantal huwelijksaanzoeken achter de rug. Meestal krijg je dit na de zinnen "Hoe gaat het" en "Mag ik je telefoonnummer?".
- Ze hebben hier in Tanzania geen chocola, geen wijn, geen appels en peren, geen melk, geen kaas, geen champignons (of het is duur/zeldzaam). Wel overvloed aan kokosnoot, mango's, kleine bananen, ananas, rijst, zon en kilimanjaro-bier.
- In de kerk zijn er ventilatoren! En de mis duurt hier 3 uur!
- Er komt hier geen warm water uit de douche!

Armbandjes maken!

Ritje naar het platteland met de huisgenootjes

Pikipiki en het uitzicht: Prachtig!

Ik en mijn op maat gemaakt afrikaans kleed.

Insecten, een delicatesse (maar niet voor mij)

Kay krijgt zijn examen terug, smart guy!

Ik denk dat ik er een paar in mijn koffer steek.

Uitzicht vanuit ons huisje. Overkant van het meer is Congo.

Graduation

Ik en mijn nonneke

_______________

After one week teaching, it became a little bit more quiet in Sanganigwa. The kids got 'exams' since the school year is finishing. This week I can do activities with the "inside boys", 30 children that live in Sanganigwa. Today I made bracelets with them. I've found wool on the local market.
I was afraid that the language barrier would be a difficulty, but that wasn't true. The first bracelet was for most of the children a tryout, you really saw the proces. The boys liked it and they were asking after three hours (and arms full of bracelets) when we were going to do it again.
Tomorrow we are going to do water games, if the weather is good. I walk now standard with my raincoat in my backpack. Giant thunderstorms may arise suddenly here.

I am involved in the start up of a chicken project. The sister takes me to every meeting, I'm one of the 'supervisors'. From the money they got from Belgium they are going to build a large chicken building so they can be some self-sufficient. They'll get eggs and chicken meat that they can sell or eat.

In a meanwhile, me and my housemates were invited twice at a 'graduation'. Quite nice to be the white 'guest of honor' and to see lots of cute kids singing/dancing and being proud. But one thing I've learned: Tanzanians love speeches and this can be boring if you don't understand the language.

Sanne, Jolien and I went for two days to the countryside. Jolien wanted to do some interviews for her thesis in a psychiatric institution in Marumba and we were allowed to join here. It was nice to get away from the city and I enjoyed the silence of nature. On the way back we had to get the pikipiki (motor) to the dala dala station. Quite a nasty ride because the road had just churned.

Did you know that:
- If you make rice , you first need to remove dirt and some little stones. Otherwise, you can lose a piece of tooth.
- If there is a rainstorm, the electricity goes off (or somebody turns it off?). This end up in very cosy conditions with candles and games!
- I already had several marriage proposals. Usually you get this after the phrases "How are you" and "Can I have your phone number?".
- They's no chocolate, no wine, no appels, no milk, no cheese, no mushrooms (or it is expensive/rarely). But there's lots of coconut, mangoes, small bananas, pineapples, rice, sun and kilimanjaro beer!
- In the church there are fans for during hot periods (=most of the time here)! And a mass here is 3 hours!
- As there 's no hot water here, showers can be al little bit colder then I'm used to be.

This is Africa

The children of Sanganigwa B. are singing a song they learned: "Sunshine".

You are my sunshine
My only sunshine

You make me happy

When sky is grey

"Good morning Madam! - How are you?"

Zuster Magrette heeft ervoor gezorgd dat ik mee ben opgenomen in lessenverdeling. Elke dag mag ik anderhalf uur les geven aan de straatkinderen van Sanganigwa B. Ik ben echt deel van het team en wordt zekere niet over het hoofd gezien. Ik heb zelfs een eigen bureautje! Het gaat me nog goed af, en geniet ervan om de kinderen iets bij te brengen.

Vandaag heb ik een lesje gedaan over de kleuren in het Engels, best wel gemakkelijk om zo ook wat Swahili te leren. Er helpt altijd een andere leerkracht met vertalen, want de kinderen kunnen nog niet voldoende Engels om me volledig te verstaan. Na het lesje mochten de kinderen een tekening maken. Chinese voetbal en 'sunshine' zijn een succes.

Elke schooldag begin met een heel ritueeltje: gebed, Tanzaniaans volkslied en Sanganigwa's liedje. Het doet iets met je, zo'n 150 kinderstemmetjes in koor horen zingen.

Dit weekend heb ik Afrika nog beter leren kennen. Ben voor de eerste keer echt uit geweest en heb zelf mogen ervaren hoe goed de Afrikanen kunnen dansen. Voordien had ik de jongens van Bangwe Sheltered home (kinderen met een verstandelijke beperking) zien dansen op muziek. Op zo'n moment maakt een beperking geen verschil. Wat een ritme, wat een enthousiasme en plezier. Ik genoot van anderen hun genot.

Zaterdag zijn we met alle Belgen naar de markt geweest om stofjes te kopen. Veel goedkope en mooie stofjes, wat het alleen maar moeilijker maakt om te kiezen. Over twee weken zijn onze kleren klaar. Ik heb een broek en een kleedje laten maken, op maat en dit voor slechts 10.000 Shilling (= 5 euro).

Zondag hebben we Jacobsen beach bezocht, staat bekend als "strand met aapjes". En ja, we hebben er gezien! Ze probeerden zelfs ons eten te stelen. Opweg naar huis (-met 8en in een Taxi) kwamen we nog zebra's tegen. Prachtig, die natuur. Eens wat anders dan onze Kempische koeien ;)

Ik en klasje std. I met hun tekening 

Sanganigwa B. Children center

uurrooster - find my name !

Juffrouw Jasmien

Chinese voetbal

Belgen en de stofjes (de twee eerste zijn de mijne)

Sanganigwa en hun ochtendritueel

Jacobsen beach

__________________

Sister Magrette has ensured that I am also included in classes schedule. Everyday I have 90 min. to teach the street children of Sanganigwa B whatever I want. I'm part of the team and they will not forget me. I even my own 'office'! I like to teach and I enjoy it to learn the children some games and to play with them. I'm there little white god, I can't do something wrong.
Today I teached them the colors in English, nice for me to also learn a little bit Swahili. There's always another teacher who helps me and translate for the children. Normaly from primary school is in English but those kid don't understand me totaly. At the end of the lesson the children were allowed to draw.
Each school day begins with a very ritual: prayer, Tanzanian national anthem and Sanganigwa's song. It does something with you, to hear 150 children singing in choir.

I learnd more about Africa this weekend. For the first time here I went out and hav experienced how good the Africans can dance. Before that I saw the boys from Bangwe Sheltered home (children with mental disabilitie) dancing on music. At such a time disabilities makes no difference. What a rhythm, what enthusiasm and fun. I enjoyed their enjoyment.

Saturday we went to the market with all the Belgians to buy fabrics (there 7 others here). Many cheap and beautiful fabrics, which only makes it more difficult to choose. Our clothes will be ready in two weeks. They'll make a pants and a dress for me and this only for 10.000 Shelling (= 5 euros).
Sunday we visited Jacobsen beach, known as "beach with monkeys", and YES! we've seen some. They even tried to steel our food! On our way home (-with 8 in a taxi) we saw zebras. Beautiful nature!