Na Kerst en Nieuwjaar is het schooljaar in Sanganigwa B. terug begonnen. De kinderen kunnen naar Sanganigwa gaan tot het 2de leerjaar, en wordt eerder gezien als een 'voorbereiding' op de gouvermentele scholen. Ze leren er het concept van school, en lezen en schrijven.
De eerste week van het nieuwe schooljaar hebben we de kinderen die konden lezen en schrijven naar plaatselijke scholen gestuurd. Zo trots dat ze waren om met hun uniformpje door een blanke naar school te worden gebracht, en ik was eveneens fier om "mijn jongens" naar de grote school te kunnen brengen.
Al en geluk werden we geholpen door twee lokale studenten Sociaal Werk die in februari stage lopen in Sanganigwa.
Nieuw schooljaar = Veel nieuwe kindjes. De voorbije weken heb ik dan ook met de hulp van twee studenten sociaal werk veel huisbezoeken gedaan om de achtergrond van de kinderen te achterhalen. Schrijnend. Kinderen waarvan de vader of moeder niet meer in de zorgen kan voorzien, worden naar familie gestuurd. Tante, oma of zus moet er dan voor zorgen. Vaak hebben ze zelf kinderen waarvoor ze schoolgeld betalen, maar voor het kind 'dat niet van hun is', kunnen ze niet meer opbrengen. Als kind moet je je erg minderwaardig voelen.
Er zijn drie leerkrachten op het schooltje: Aston, Abu en Juliana (die zuster is). Ik spring in als een van hen niet opdaagt, wat nog vrij veel gebeurd. Een hele opdracht, 30-40 kinderen die geen Engels verstaan in de hand houden zonder stok te gebruiken (gebruikelijk, maar daar wil ik niet aan mee doen).
Als ze er wel allemaal zijn, help ik mee in het kleuterklasje, waar de kinderen al leren schrijven. Een tiental hebben het al onder de knie, maar de kinderen die van achter in de klas zitten snappen het concept 'schrijven' nog niet helemaal. De leerkracht heeft vaak te weinig tijd/aandacht om hen te helpen, dus probeer ik deze kinderen individueel te begeleiden. Begeleiden = creatief zijn, want Swahili spreek ik niet vloeiend. Puntjes tekenen die ze moeten volgen, geluidjes maken, stickertjes en duimen geven, ...
In samenspraak met de zuster heb ik besloten om een deel van het sponsorgeld te gebruiken om de 'schoolfees' te betalen van de kinderen die in primary en secondary school zitten.
Het kippenproject loopt ook bijna op zijn einde. Het dak staat erop, de ruimtes zijn gedesinfecteerd en houdsnippers en eten zijn gekocht. Deze week zouden de kippen toekomen.
Veder hebben we de voorbije 2 maand een aantal tripjes gemaakt. Zo zijn we de Tanzaniaanse grens moeten oversteken om ons visum te verlengen. Drie dagen Bujumbura (Burundi) waar tijdens een gepland namiddagje zwemmen plots een nijlpaard in het meer zagen. Nijlpaarden zijn een van de gevaarlijkste dieren in Afrika, maar het was blijkbaar wel veilig om op het strand te blijven. Daarvoor hadden we nog een ontmoeting gehad met een chimpansee. Stef en Sanne kregen al oudergevoelens.
Ondertussen is mijn verblijfsvergunning in orde en kan ik nu tegen iedereen zeggen dat ik in Sanganigwa werk zonder schrik te hebben van de immigratiedienst.
Mijn laatste twee weken zijn van start gegaan in Kigoma. De laatste tijd werk ik nu volledige dagen, en ben ik niet alleen leerkracht op het lagere schooltje, maar hou ik me ook bezig met de 20tal jongens die er vast verblijven. Deze week heb ik hen 'scoebidoe' geleerd, groot succes! Zaterdag heb ik in de klaslokalen het alfabet en de cijfers op de muren geschilderd om de klaslokaaltjes iets minder kaal te maken.
Ik geef ook computerles aan een van mijn collega's. Vorige week hebben we huwelijksuitnodigingen gemaakt, hij trouwt in juni. Enthousiasme alom toe hij zijn resultaat zag!
Vorig weekend hebben we in Kigoma een serieuze storm gehad. Wij zaten om die moment met alle Belgen (10) te wachten op ons eten in een restaurant. Ongeziene regenval. De manager heeft ons na 3u naar huis gebracht. Verbazing was groot toen bleek dat onze brug weg was. Ingestort door erosie, en nadien de attractie van de dag. De rivier is bijna dubbel zo breed geworden, elektriciteitspalen omgewaaid, container in het water, ... Wij morgen blij zijn om in een bakstenen huis te wonen.
Over een dikke twee weken zeg ik dag tegen Kigoma en de mensen hier en vertrek ik op een rondreis door Tanzania. Vijf weken Tanzania ontdekken en hopelijk de Kilimanjaro beklimmen. Eind april ben ik thuis!
Nog een paar algemene indrukken over Afrika.
Een ding is zeker, ik zou hier nooit kunnen wonen. Maar wat een ervaring om in een totaal andere cultuur en omgeving te wonen. Nog nooit was ik zo bewust van mijn eigen kleur, cultuur en achtergrond als hier.
Tanzanianen kijken met grote ogen naar Europa. Ze vinden ons sterk en slim, terwijl ik hen vertel dat moesten wij Europeanen eens een paar uur zonder elektriciteit zitten (wat in ons huisje wekelijks gebeurd, velen hebben zelfs helemaal geen toegang tot elektriciteit), zouden wij niet kunnen "overleven". Onze verwarming zou niet werken, we kunnen geen licht maken, niet koken, niet werken, ... Wij kunnen niet zonder, terwijl de mensen hier creatief genoeg zijn om andere manieren te vinden.
Kinderen hebben geen of héél weinig speelgoed. Willen ze voetballen? Dan zoeken ze wat plastic zakjes op de grond en maken ze er een. Ze spelen met dingen die ze vinden, maken een boot of auto uit bananenbladeren, tekenen in het zand, ... De creativiteit is hier prachtig, daar kunnen wij nog zéér veel van leren. En dat zeg ik heb hier ook. Ik kijk met grote ogen naar Afrika en hun manier om met problemen om te gaan.
Het concept "kind" is ook helemaal anders. Kinderen kunnen hier veel snelle lopen, zijn sneller zinnelijk en worden wanneer ze naar school moeten alleen op pad gestuurd. Sommigen moeten meer dan een half uur wandelen.
Je legt gemakkelijk contact met Tanzanianen, maar het is moeilijker om tot diepere relaties te komen. Na 2 min. word je gsm nummer gevraagd of doen ze je een huwelijks aanzoek. Dromen van een blanke vriendin die je een ticket naar Europa geeft.
Wist je dat:
- Zuster Juliana me vaak zegt dat ik een goede zuster zou zijn.
- Een paar weken geleden zat er 's nachts een grote slang in Jolien haar kamer. Onze guard heeft ze gedood met een stok.
- Ik met mijn fiets nu ook liften geef (zolang het maar bergaf is!). Deze week vroeg een onbekende een lift tot het stad. Waarom niet? ;)
- We hebben een tijdje een straatpoesje in huis gehad. Maar ondanks onze zorgen heeft Kasper het niet overleefd.
Kinderen hebben geen of héél weinig speelgoed. Willen ze voetballen? Dan zoeken ze wat plastic zakjes op de grond en maken ze er een. Ze spelen met dingen die ze vinden, maken een boot of auto uit bananenbladeren, tekenen in het zand, ... De creativiteit is hier prachtig, daar kunnen wij nog zéér veel van leren. En dat zeg ik heb hier ook. Ik kijk met grote ogen naar Afrika en hun manier om met problemen om te gaan.
Het concept "kind" is ook helemaal anders. Kinderen kunnen hier veel snelle lopen, zijn sneller zinnelijk en worden wanneer ze naar school moeten alleen op pad gestuurd. Sommigen moeten meer dan een half uur wandelen.
Je legt gemakkelijk contact met Tanzanianen, maar het is moeilijker om tot diepere relaties te komen. Na 2 min. word je gsm nummer gevraagd of doen ze je een huwelijks aanzoek. Dromen van een blanke vriendin die je een ticket naar Europa geeft.
Wist je dat:
- Zuster Juliana me vaak zegt dat ik een goede zuster zou zijn.
- Een paar weken geleden zat er 's nachts een grote slang in Jolien haar kamer. Onze guard heeft ze gedood met een stok.
- Ik met mijn fiets nu ook liften geef (zolang het maar bergaf is!). Deze week vroeg een onbekende een lift tot het stad. Waarom niet? ;)
- We hebben een tijdje een straatpoesje in huis gehad. Maar ondanks onze zorgen heeft Kasper het niet overleefd.
 |
| Koken met de zuster: bakbanaan! |
 |
| Ik leer afrikaans koken! |
 |
| Sanganigwa Boys |
 |
| Op bezoek bij een school in Kakonko |
 |
| Sanganigwa band! |
 |
| Bezoek op Joliens kamer |
 |
| Drolleke |
 |
| Bezoek Gombe national park |
 |
| Gombe |
 |
| Chimpansee |
 |
| Jasmien de leerkracht |
______________________________________
After Christmas and New Year the schoolyear at Sanganigwa B. started again. The children can follow education at Sanganigwa till 2nd grade, it is a kind of 'preparation' before going to the governmental schools. They learn the concept of school, reading and writing.
The first week of the new school year we send the children who could read and write to governmental schools. They were so proud, with their uniforms, that a white escorted them to school.
In the month of February we were helped by two local students of Social Work who were doing there internship
New school year = New children. In the last weeks I went housevisiting together with the two Social work students to find out the background of the children. Harrowing. Children whose father or mother can't longer provide the care, are sent to relatives. Aunt, grandmother or sister need to take care of the childeren. Often they have children of their own, but for the child that is not theirs', they can't longer afford to pay there school fees.
There are three teachers at the school: Aston, Abu and Juliana (who is a sister). I'm a teacher when any of them don't show up, what happened pretty much. A big task, keeping 30-40 children who do not understand English, in peace without using stick (common, but I do not want to do it).
Sometimes I help in kindergarten where children learn to write. A dozen have already mastered, but the children sitting in back of the class don't understand the concept of "writing" yet. The teacher often has little time / attention to help them, so I try to help these children individually. Helping = being creative, because I do not speak Swahili fluently. Dots signs that they have to follow, making sounds, stickers and giving thumbs ...
I decided to use some of the money to sponsor the 'school fees' payment of the children who are in primary and secondary school. Education is important, but Sanganigwa B doesn't have the possibility to provide all the children.
The chicken project also runs at its end. The roof is done, the areas are disinfected and they bought food. This week the chickens will come.
Last months we did several trips. We had to cross the Tanzanian border to extend our visa. Three days Bujumbura (Burundi), during a afternoon we suddenly saw a hippo swimming in the lake. Hippos are one of the most dangerous animals in Africa, but it was apparently safe to stay on the beach. Before we had a meeting with a chimpanzee.
Meanwhile, my residence permit is in order and I can now tell everyone that I work at Sanganigwa without fearing the immigration.
My last two weeks have been launched in Kigoma. I now work full days, and I am not only a teacher at the primary school, but I 'm also working with the inside boys. This week I learned them 'scoebidoe' great success! Saturday I have in the classrooms painted alphabet and numbers on the walls to make classrooms less bare.
I also give computer lessons to one of my colleagues. Last week we made wedding, he married in June. He was enthusiastic when he saw his result!
Last weekend we had a serious storm in Kigoma. We were with all the Belgians (10) at a restaurant waiting for our food. Unseen rainfall. The manager brought us home after 3h. We were when it appeared that our bridge was gone. Collapsed by erosion, and the attraction of the day. The river became almost twice as wide, electricity poles blown down, container in the water, ... We are happy to live in a brick house.
In two weeks, I say goodbye to Kigoma and the people here and I leave on a trip through Tanzania. Five weeks discovering Tanzania and hopefully climb Kilimanjaro. In late April, I'm home!
A few general impressions about Africa.
One thing is certain, I would never be able to live here. But what an experience to live in a totally different culture and environment. Never before I was so aware of my own color, culture and background as here.
Tanzanians find us strong and smart, but I tell them that when we Europeans needs to live without electricity (which happened every week in our house, many have even no access to electricity), we would not be able to "survive". We would not have heating, no light, no cooking, ... We can not live without, while the people here are creative enough to find other ways.
Children don't have toys. Do they want to play football? They look for some plastic bags on the floor and make one. They play with things they find on the ground: making a boat or car from banana leaves, drawing in the sand ... Creativity is beautiful.
You make easy contact with Tanzanians, but it's harder to reach deeper relationships. After 2 min. they ask your phone number or they propose. Dreaming of a white girlfriend who gives you a ticket to Europe.
Did you know that:
- Sister Juliana often said that I would be a good sister.
- A few weeks ago there was a big snake in Jolien's room. Our guard has killed it with a stick.
- I'm giving lifts to people on my bike (as long as it's downhill!). This week asked a stranger a lift to the city. Why not? ;)
- We had for some time a street kitten in the house. But Kasper did not survive. Rip
